Op 18 oktober 1977 kwam er een eind aan een krankzinnige kruistocht die West-Duitsland tien jaar lang op haar grondvesten had doen schudden. In de beruchte Stammheim-gevangenis in Stuttgart pleegde de leiding van de Rote Armee Fraktion - Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan Carl Raspe - zelfmoord.
Voor sommigen, zoals RAF-symphatisante Rosemarie Priess, was het alsof ze haar ouders verloor. Voor filmmaker Volker Schlöndorff was het het einde van een illusie. Hoe kon het dat de gewelddadige akties van Baader-Meinhof zo lang op zoveel sympathie mochten rekenen in links-intellectueel Duitsland, maar ook in de rest van Europa? Was dat alleen maar toe te schrijven aan de (late) verwerking van de oorlog?
En wat was de rol van Oost-Duitsland? De actieve RAF-leden kregen er schietoefeningen en les in springstof-techniek. Er zou een speciaal deurtje zijn geweest in de Berlijnse Muur, waardoor de RAF-leden er vrij in en uit konden. De Stasi bood een aantal moegestreden RAF-leden onderdak aan in de DDR. Daar begonnen ze onder valse naam een nieuw leven als brave Oostblok-burger. Pas na de val van de muur werden ze ontdekt.
